မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာ

မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ၿပီးေလွ်ာက္မယ္တဲ႔ …
ေနာက္ဖ်ားကိုခ်ည္းအနင္းခံရလြန္းလို႕
ရာဘာဖိနပ္လဲ ျပတ္ခဲ႔တယ္ …

မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ရိုးဂုဏ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္ဖို႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲဆံုးမတယ္ …
စကားေျပာေလတိုင္း
လွ်ာေပၚက ေျမစာခင္းကေတာ့
ယိမ္းလို႕ … ႏြဲ႕လို႕ …

မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ေနပူက်ဲက်ဲမွာ
ကဗ်ာအလွကို လူတကာကိုျပဖို႕လုပ္တယ္ …
ခပ္ျပင္းျပင္းအလင္းမွာကိုပဲ
အေမွာင္ေတြ တဖြဲဖြဲက်လြန္းလို႕
တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ေရႊ႕ဆိုင္းေနရတယ္ …

မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ကပ္မိုး ထရံကာ အိမ္ေလးကိုေရာင္းၿပီး
ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ …
ဒီအေၾကာင္းကိုစကားစပ္မိတိုင္း
ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ရယ္သံေတြ
လြင့္ … လြင့္ လာတယ္ …

တစ္ေနရာေရာက္ေနတဲ႔
မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ေန႕နဲ႔ ညကို ကဗ်ာစာအုပ္ၾကားမွာ
ညွပ္ညွပ္ထားတတ္တယ္ …

တစ္ေနရာေရာက္ေနတဲ႔
မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
တစ္ျခမ္းေစာင္းေနတဲ႔ လမ္းမေတြကို ေရွာင္ရင္း
လြယ္အိတ္စုတ္နဲ႔ခရီးသြားတယ္ …

တစ္ေနရာေရာက္ေနတဲ႔
မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ေလာကဓမၼကို
ရင္ဘတ္ဟၿပဲနဲ႔
စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သင္တယ္ …

တစ္ေနရာေရာက္ေနတဲ႔
မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
ကဗ်ာရဲ႕အလွတရားကို
ၿမိဳ႕ျပနံရံမွာ
ယံုၾကည္မႈ ခပ္ရဲရဲနဲ႔
ခ်ိတ္ဆြဲႏိုင္ခဲ႔တယ္ …

မႏၲေလးသား ကဗ်ာဆရာဟာ
အဲဒီလိုမ်ိဳး …
သူ႕ေလွကားသူ တက္ခဲ႔တယ္ … …

တည္ညိမ္းကို